Op maandag 11 oktober jl. was het 'Coming Out Day'. Onze GSA heeft hier ook aandacht aan geschonken. Lees hieronder ook de column van een van de leden van onze GSA.
Mam, er zit een monster in de kast
“Er woont een monster in de kast, Er kruipt een harig beest onder mijn tas, Ik zie een schaduw van een jas, En ik hoor ook steeds een soort gekras” aldus Kinderen voor Kinderen. Hierdoor wordt duidelijk dat er van jongs af aan al een stigma op ‘de kast’ zit. Dit maakt het ‘uit de kast komen’ natuurlijk niet heel veel makkelijker.
“Uit de kast komen”, dat klinkt alsof de kast een heel eng iets is en dat het onderwerp voorzichtig betreden moet worden. Het duidelijk maken aan de wereld wie je echt bent is al moeilijk genoeg maar dat betekent niet dat we er zo een heftige metafoor aan moeten hangen.
Het begrip 'uit de kast komen' suggereert dat het op één moment gebeurt, terwijl het in de realiteit een langdurig proces kan zijn. In elke sociale omgeving moeten mensen opnieuw de beslissing nemen om 'er' voor uit te komen. Het onderscheid tussen in en uit de kast suggereert 'alles of niets', terwijl het in het echt dus meestal gecompliceerder ligt. Sommige mensen komen pas uit de kast als ze zeventig zijn en sommige al als ze zeven zijn. Het is een zeer persoonlijk proces wat er voor iedereen anders uit ziet.
Labels lijken het leven makkelijker te maken, denk bijvoorbeeld aan de hokjes man en vrouw. Op het eerste gezicht lijkt het een handige manier om mensen in te delen: je bent of het een óf het ander. Maar als we er wat dieper naar kijken dan zien we dat de hokjes een sociaal construct zijn en dat ze niet ondersteund worden door de wetenschap. Neem bijvoorbeeld de sex chromosomen, in de biologieles krijgen we aangeleerd dat daar maar twee verschillende paren van zijn en dus ook maar twee verschillende genders. Terwijl er in de werkelijkheid meer dan 10 paren zijn. Als we die hokjes elimineren dan is er niemand meer die buiten het hokje valt en er is dus geen ‘kast’ meer en dan hoeft niemand meer ‘uit de kast te komen’.
Laten we even analyseren wat de ‘kast’ nou eigenlijk is. Het geeft aan dat er een norm is, in dit geval heteronormativiteit. Iedereen die hiervan afwijkt zou ervoor uit moet komen, anders ‘verzwijgen’ ze het. Als ik hier even goed over nadenk dan is het wel raar om dit te doen. Bij de LHBTQ+ gemeenschap horen is niet een onmenselijk iets en is er zijn altijd al LHBTQ+ mensen geweest. Waarom zou iemand dit aan iedereen die ze kennen moeten aankondigen? Zouden ze niet gewoon hun leven kunnen leven, zonder een ‘coming-out’?
Kijk, het geheim en de grap is: er is geen kast, die was er nooit. Dat willen ze je doen geloven. Maar jouw leven is van jou. En er zit geen monster in de kast.
Charlotte van Eersel